آوای اسفاد

نگارباز از او بالا یکی کفتر میَهبوی انفاس خوش دلبر میَهتا تِلِکَّستِ مشو وَر در سراباز پندارُم گلُم از در میَهگر ببینُم روی ماهش، رعشه اینوک پایم تا به فرق سر میهوقتِ که از کیچه یِ ما رَد مِشوبوی مشک و نافه و عنبر میهتا صدایِ در مِیَایَه وَرمُگُماو که مو وَیلونِشُم از دَر میهاین دلِ دیونه رَه هفتاد بارگر برانی از درِ دیگر میهگر به تیغش بر کشی، همچون مَغَسمی رود آنجا کز او شکّر میهبس که بیمار دِلَندَروایِ اوستوَر درینگِ، جُغ کنی با سر میهدرد داغِ دوریِ آن مَه جبینهمچو داغ خنجر و نِشتَر میهوقتِ که در وَامِشو وَر رویِ یارگوئیا نسرین و نیلوفر میهصد دَو و دِشلُوم از لعل لبشپیشِ من از قند شیرین تر میهخون مِگِریُم از غم او، ناله امآنچنان کَز قاف و از کَیبَر میهبرسرِ بَرجُو نشستُم، نَاگُمودیدُم از بالا پری پیکر میهرُخ چو برگ یاس و بالا سرو نازحُگمِ دُرّ و لولو و گوهر میهکوزه ای اَو داشت روی شونه اشگوئیا از چشمه کوثر میهتا که سُکَّستِ زدُم ور جیغ شوجِغّ و وَغّ او تا تَگای مَودَر میهتا کَمِ پِشتَر شِدُم او پَس خَزیوقتِ پا پَس میکشُم پِشتَر میهنازنینا ناز کمتر کن چنانچون عظیمی را به دل آذر میه, ...ادامه مطلب