نگار /شاعر محمود عظیمی

نگار

باز از او بالا یکی کفتر میَه

بوی انفاس خوش دلبر میَه

تا تِلِکَّستِ مشو وَر در سرا

باز پندارُم گلُم از در میَه

گر ببینُم روی ماهش، رعشه ای

نوک پایم تا به فرق سر میه

وقتِ که از کیچه یِ ما رَد مِشو

بوی مشک و نافه و عنبر میه

تا صدایِ در مِیَایَه وَرمُگُم

او که مو وَیلونِشُم از دَر میه

این دلِ دیونه رَه هفتاد بار

گر برانی از درِ دیگر میه

گر به تیغش بر کشی، همچون مَغَس

می رود آنجا کز او شکّر میه

بس که بیمار دِلَندَروایِ اوست

وَر درینگِ، جُغ کنی با سر میه

درد داغِ دوریِ آن مَه جبین

همچو داغ خنجر و نِشتَر میه

وقتِ که در وَامِشو وَر رویِ یار

گوئیا نسرین و نیلوفر میه

صد دَو و دِشلُوم از لعل لبش

پیشِ من از قند شیرین تر میه

خون مِگِریُم از غم او، ناله ام

آنچنان کَز قاف و از کَیبَر میه

برسرِ بَرجُو نشستُم، نَاگُمو

دیدُم از بالا پری پیکر میه

رُخ چو برگ یاس و بالا سرو ناز

حُگمِ دُرّ و لولو و گوهر میه

کوزه ای اَو داشت روی شونه اش

گوئیا از چشمه کوثر میه

تا که سُکَّستِ زدُم ور جیغ شو

جِغّ و وَغّ او تا تَگای مَودَر میه

تا کَمِ پِشتَر شِدُم او پَس خَزی

وقتِ پا پَس میکشُم پِشتَر میه

نازنینا ناز کمتر کن چنان

چون عظیمی را به دل آذر میه

آوای اسفاد...